کربلای ایران

هركس ولای مرتضی دارد بيايد                 در جمع ما خصم وی را لعنت نمايد

مامهر اولاد علی در سينه داريم                با خصم زهرا كينه ديرينه داريم

يا فاطمه من عقده دل وا نكردم                 گشتم ولی قبر تورا پيدا نكردم

در خاطرم شد زنده ياد فاطميون              ياد شلمچه ياد مهران ياد مجنون

ياد شقايق های سرخ كعبه راز                  ياد دو كوهه ياد فكه  ياد اهواز

يا فاطمه…

دل ياد خونين شهر كرد، آن ارض اقدس         فتح المبين وحمله بيت المقدس

اينان كه خونين لاله های سرخ دشتند         خيبر شكاران شب و والفجر هشتند

رفتند ياران ، چابك سواران                          همراه آنان ، پير جماران

رفتند تا در بزم گلها جا بگيرند                     تا انتقام سيلی زهرا بگيرند

ای خورده سيلی، با روی نيلی                    عازم به نزد ، ربّ جليلی

مادر چرا از زينب خود رو گرفتی                   بنشسته ای ودست بر پهلو گرفتی

هان ای شهيدان با خدا شبها چه گفتيد        جان علی با حضرت زهرا چه گفتيد

ای به خاك آرميده افلاكی !

شهادتت ، به «حق» شهادت می دهد

و «رفتن »ات ، «رفته» ها را به ياد می آورد .

 خفتنت در خاك تيره، روز را بيدار ميكند . مزار پنهانت پنهان ها را آشكار میكند گريه هايت ، از خنده های ناحق

پرده بر میدارد.

ايام فاطميه ،دلهای عاشق و بيقرار ، «سرودغم» می خواند ومنظومه اندوه می سرايد . « فاطميه » موسم تجديد

داغ های علی است .

 در سوگ زهرا ، آسمان دل ما ابری و هوای چشمانمان بارانی است . شيعه ، امروز در فاطميه ای به وسعت ايران،

سر بر شانه ی « مظلوميت » می گذارد واشك می ريزد .

ايام فاطميه ، فهرست غم ، سند مظلوميت وادعانامه ی شيعه است .

 وقتی يك بوستان خزان زده شود ،

وقتی يك گل پرپر گردد ،

وقتی بلبلی به هجران گل مبتلا شود،

چه ميماند ؟ جزفصل ناليدن وموسم گريستن ؟

دردهای علی (ع) ، بيش از ظرف فهم ودرك ماست .

داغ غربت علی(ع) ، كوه ها را از هم متلاشی می كند .

فراق فاطمه تنها علی را داغدار نكرد ؛ بلكه چشم فضيلتها در داغ آن محبوبه ی پيامبر ، خون گريست وديدگان

ارزشها ، همواره گريان آن مظلومه ی تاريخ ماند .

          السلام عليك يا فاطمة الزهرا (سلام الله عليها)

خدايا !      بر مولای ما حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام ) چه گذشت ، هنگامی كه از زير پيراهن به غسل دادن  بدن لاغر و شكسته زهرا(عليها سلام ) مشغول گرديد؟!

خدايا!     هنگامی  كه دستان امام غريب مدينه ،حضرت علی بن ابی طالب (عليه السلام ) بر آن بدنی می رسيد كه مشتی  استخوان از آن باقی مانده بود چه حالی پيدا می كرد ؟!

خدايا !      فقط تو می دانی ، وقتی كه هنگام شستن بدن عزيزش دستان مباركش به دنده های پهلوی  شكسته می رسيد ، چه زمزمه ای می نمود !

 و، وقتی دستش به بازوی  ورم كرده رسيد چه عكس العملی  نشان داد؟!

خدايا !   فقط تو می دانی ، با چه جان كندنی  مراسم غسل و تدفين را به پايان رسانيد !

پروردگارا ! ای شاهد همه ی ماجراها ! و ای آگاه به ضمير ناله ها ! مولای ما با چه حالی تابوت همسرش  را  از روی زمين بلند نمود ؟؟؟؟

ای مولای كوچه های تنگ وتاريك مدينه!        

بر تو چه گذشت ، در غم از دست دادن عزيزت؟ از آن به بعد چه بود زمزمه ات در دل شب ، ميان كوچه های نفرين شده ای كه جای مردمانی بود به دور  از عاطفه وعشق اهل البيت ؟  

آقا جان! ديگر با چه اميدی برای اين مردم پست خبيث نان وخرما میبردی؟

حاشا به غيرتشان كجای عالم  پاسخ عشق و محبت ، آتش وسيلی است؟

 به قربان رئفتتان  كه جواب آتش را ، آب داديد!

حقا كه امير المؤمنين بودن برازنده  شما و اهل بيت شماست.

زهرا جان !

            ای مادر شیعیان !

شنیده ایم که کارهای خانه را میان  خودت وفضه تقسیم نموده  بودی ویک روز اوکارهای خانه را انجام می داد وروز دیگر شما انجام می دادی ! درین مدت چگونه با دنده، یا دنده های  شکسته خم وراست می شدی واشیاء منزل را جابه جا می نمودی ؟

مادر جان!

 آیا هیچ اتفاق افتاده  که نا خود آگاه دست به پهلو بگیری وزینب (س) و ام کلثوم (س) با نگاه کودکانه شان از شکستن پهلویت ، بوئی برده باشند ؟!  آیا نگاه های درد مندانه وغمگینانه ی کودکانت بازگو می با شد؟!

ای مادر شهیده ی شیعیان !

 نمیدانیم درین مدت ، با شدت درد از یکطرف وغم وغصه ی  انحراف امت از طرف دیگر، چگونه شب را به صبح می آوری ؟ ولی این را می دانیم که تحمل مصائب یک روز از این روزها کافی بود که موهایت را سفید گردانیده ، کمرت را شکسته وگوشت  بدنت را آب نماید!!

فاطمیه ماه اندوه وغم است                   هر چه نالم در غم زهرا کم است

فاطمیه ظرف اشک حیدر است                   قصه ی بی انتهای  مادر است

                                                      برگرفته از :مقتل مادر شهیده سادات

ای حبیبه خدا !

         وای بضعه رسول هدی !

 از ورای قرون واعصار،فریاد رسای دادخواهی ات را به گوش دل شنیده ، و اگر در روزهای تنهایی و غربت تو،

از شرف حضور در محضرت وپاسداری از حقیقتی  که تو در راه دفاع از آن جان وجنین نهادی بی نصیب بوده ایم ؛

به عصمت تو  سوگند که اینک  وهماره به آن حقیقت ، وفادار خواهیم بود !!!

                     اين روزها، روزهای فاطمه است واين شب ها، شبهای علی (عليه السلام ).

بارها با خودم می گويم :« يك لحظه واين ارزش؟! نه سال واين همه استمرار؟!»

همين لحظه از همين بلند گو های دور وخسته ميشنوم :« فاطمة ام ابيها » ودر جواب فرشته ها در مورد اصحاب كسا ميشنوم :« هم فاطمة وابيها وبعلها وبنيها» رسالت وولايت وامامت را فاطمه رابط است واتصال.

اگر بيشتر گوش بدهيم  ميتوانيم صداي حزن آلود علی را از مدينه ی رسول بشنويم كه با چشم اشك ونوای غربت ميگويد:« امّا حزنی فسرمد وامّا ليلی فمسهّد». راستی اين فاطمه (س)در كجا ايستاده كه علی(ع) اينگونه ازو ميگويد؟ اين چه انس عميقي است كه اينگونه حزن سرمد می آورد؟ اين چه خورشيد در خاك نشسته ای است كه اينگونه شام ديجور بدنبال ميكشد؟

من از فرزندان فاطمه (س) ، ازآن كهكشان های حلم وحماسه وفرياد واز آن خانه ی مبارك ، حرفی نمی زنم . من فقط از فاطمه (س ) می پرسم؟ راستی در او چه درخششی است كه تا امروز در چشم هاودلها ی ما نشسته است وراه هارا نشانه می زند.

                                                         اين فاطمه كيست؟؟؟؟؟؟؟؟؟‍

بارها،رنج ها را شمرده ام ،

اما رنج تو را ، فقط پس از تولد تمامی وارثان زمین، می توان شمرد .

…

مرا که رنج حقیری به زمین می دوزد 

وشادی اندکی به آسمان میکشد،

تودر دامنی پروریدی  که حلم وهدایت راپرورید.

… 

از چشمه سار دست های مهربان تو

مرگ هم ، آب زندگی می نوشد…

                                             یا فاطمة الزهراء اغیثینی…

 بانوی عالمین مگرچه گذشت بر شما که دیگر اذان شهر پدرتان برایتان درد آور بود ، مگر چه کشیدید که تنها دلخوشیتان  این بود که  روز های اخر عمرتان است و به زودی به وصال پدرتان نائل میشوید ،این روزها چه میگذشت در قلب شما،بادرد پهلو چه میکردی ؟

وصیت هایت لحظه به لحظه در گوش علی طنین می افکند ،سفارش هایت برای حسنت ، کاسه آب برای حسینت ، نگرانیت از مسمار در که مبادا به پهلوی زینبت اصابت کند، 

بانوی بی کسی های علی جواب کدامین بی محبتیت را دادند ،در کجای عالم آمده که پاسخ محبت را قفل و زنجیر دهند تو که مونس بودی ،همدم بودی ،یار بودی ، دل غمدیده را مرحم بودی ، دل شوریده را آرام بودی ، تو که با نامردی ها ساختی تا بی مروتی نباشد؛پس چرا؟؟؟

چرا درب خانه ای را که پناه همان نامردان بود ، خودشان آتش زدند؟؟؟؟