کربلای ایران

                     اين روزها، روزهای فاطمه است واين شب ها، شبهای علی (عليه السلام ).

بارها با خودم می گويم :« يك لحظه واين ارزش؟! نه سال واين همه استمرار؟!»

همين لحظه از همين بلند گو های دور وخسته ميشنوم :« فاطمة ام ابيها » ودر جواب فرشته ها در مورد اصحاب كسا ميشنوم :« هم فاطمة وابيها وبعلها وبنيها» رسالت وولايت وامامت را فاطمه رابط است واتصال.

اگر بيشتر گوش بدهيم  ميتوانيم صداي حزن آلود علی را از مدينه ی رسول بشنويم كه با چشم اشك ونوای غربت ميگويد:« امّا حزنی فسرمد وامّا ليلی فمسهّد». راستی اين فاطمه (س)در كجا ايستاده كه علی(ع) اينگونه ازو ميگويد؟ اين چه انس عميقي است كه اينگونه حزن سرمد می آورد؟ اين چه خورشيد در خاك نشسته ای است كه اينگونه شام ديجور بدنبال ميكشد؟

من از فرزندان فاطمه (س) ، ازآن كهكشان های حلم وحماسه وفرياد واز آن خانه ی مبارك ، حرفی نمی زنم . من فقط از فاطمه (س ) می پرسم؟ راستی در او چه درخششی است كه تا امروز در چشم هاودلها ی ما نشسته است وراه هارا نشانه می زند.

                                                         اين فاطمه كيست؟؟؟؟؟؟؟؟؟‍